اتحاد ایرانیان در روزهای سخت؛ به بهانه پیام علی دایی

در بزنگاه‌های سرنوشت‌ساز، اتحاد مردم ایران همواره غیرقابل پیش‌بینی اما تعیین‌کننده بوده است. تاریخ نشان داده که برای بروز همبستگی عمومی در ایران، اغلب یک عامل خارجی کافی‌ست تا مردم، فارغ از اختلافات داخلی، به‌سرعت در کنار یکدیگر قرار بگیرند. این رفتار جمعی که ریشه‌ای تاریخی دارد، معمولاً در محاسبات دقیق دشمنان این سرزمین پیش‌بینی نمی‌شود، اما درست در همین نقطه معادلات را تغییر می‌دهد.

در روزهای اخیر، با آغاز تهاجم رژیم صهیونیستی، جلوه‌هایی از این همبستگی بار دیگر آشکار شد. از ادای احترام نظامی ورزشکاران هنگام پخش سرود ملی تا واکنش‌های چهره‌های ورزشی ایرانی در خارج از کشور، همه و همه نشانه‌ای از این روح جمعی بودند؛ روحی که برخاسته از یک حافظه‌ تاریخی مشترک است.

در این میان، پیام احساسی علی دایی، اسطوره فوتبال ایران، بازتاب گسترده‌ای در میان کاربران فضای مجازی داشت. دایی با انتشار بیتی از یک شعر کهن، مهر خود را بر همبستگی ملی کوبید:

«وطن بسوزد و من در جوش و خروش نباشم

خدا کند بمیرم و من وطن‌فروش نباشم»

این پست، که با عبارت «مام میهن پاینده باد، فارغ از هر مرده‌باد و زنده‌باد» پایان یافته بود، از پربازدیدترین واکنش‌ها در شبکه‌های اجتماعی به شمار رفت. دایی، که چهره‌ای زیاد دولتی محسوب نمی‌شود، در بزنگاه‌های سخت بار دیگر نشان داد که از جنس همان مردم است؛ یکی از ۹۰ میلیون ایرانی که در لحظات بحرانی، بدون لکنت، در کنار وطن می‌ایستد.

این واکنش‌ها تنها نشانه‌ای از احساسات لحظه‌ای نبودند؛ بلکه یادآور ظرفیتی تاریخی در جامعه ایرانی هستند؛ ظرفیتی که اگرچه زیر خاکستر اختلافات روزمره پنهان است، اما در لحظه‌های سخت، چون آتش، شعله‌ور می‌شود.