جوانان را باور و اعتماد کنیم

 یادداشت- شیوا بیان– محمد رضا سرداری سیار: جوانی یعنی پایان دوران کودکی و نوجوانی. دوره ی قدم گذاشتن آدمی به مسئولیت شخصی، و مکلّف شدن به انجام وظایف عمومی. در تمام خانواده ها و ملّتها جوانی بعنوان آغاز زندگی اجتماعی مورد توجه قرار گرفته، و یک تحول مهم در زندگی آدمیان تلقی می شود.

جوانی هر چند در مقایسه با کودکی و پیری دورانی ارزشمند است. اما پیرو عقل و منطق بودن، و خویشتن داری و نشاط و شادابی در اثر برخورداری از نعمتهای مادی و معنوی و بهره مندی از لذایذ جسمی و روحی است که ارزش جوانی را قوام و دوام بخشیده، و او را از پژمردگی و افسردگی رهایی می بخشد.

هر جامعه ای که در اثر باور و توجه جدّی و صادقانه ی حکمرانان، جوانانی بهره مند و شاداب و با نشاط داشته باشد، براحتی قادر به تامین نیازهای خود بوده، و میتواند قله های فتح و پیروزی را یکی پس از دیگری پشت سر گذارد‌ه، و به استقلال کامل در همه ی زمینه ها دست یابد.

اما هر جامعه ای که در آن بر جوانان توجه جدی نشود. و حکمرانان با این سرمایه ی عظیم اجتماعی شعاری و ابزاری برخورد کنند و رفتاری کاذب داشته باشند، و جوانان بلحاظ بی بهره بودن در درون و برون، روز بروز افسرده تر و پژمرده تر شوند، چنین جامعه ای نمیتواند نیازمندیهای خود را تامین، و قله های ترقی و پیشرفت را فتح، و روی پای استقلال خود بایستد.

این یک قاعده ای کلی برای همه ی عصرها و نسلها است. «هر جامعه و حکومتی، استقلال و ترقی و پیشرفتش، و قوام و دوامش، به باور کردن و بها دادن به همه ی ملّتش، بویژه توجه خاصّ به جوانانش بستگی دارد.»

در خانه اگر کس است
یک حرف بس است