طعم تلخ ترافیک شهری / ضرورت شناسایی راهکارهای حل معضل ترافیک / تعریض خیابان‌ها مهمترین راهکار است

شیوا بیان– یادداشت- رقیه فرج پور: ترافیک این روزها به دغدغه روزانه مردم تبدیل شده است و کمتر کسی است که از دم تیغ تیز ترافیک در خیابان‌ها نگذشته باشد و به‌نوعی همه مردم طعم تلخ آن را چشیده است.

ترافیک معضل نوینی است که با زندگی نوین گروه خورده است اما این معضل قابلیت کنترل و هدایت را دارد مشروط بر اینکه برای آن برنامه‌ریزی و نسخه‌پیچی شود نه اینکه با مُسَکن موقت درد ترافیک پنهان شود و بیشتر از نوک بینی را ندیده و به‌جای برنامه‌ریزی میان و بلندمدت، برنامه‌های کوتاه‌مدت و بعضاً تصمیمات روزمرگی و هفتگی را پیشروی خود قرار دهند که این کار نه‌تنها گره کور ترافیک را باز نمی‌کند بلکه روزبه‌روز، مشکلات ناشی از این معضل روی‌هم تلمبار می‌شود و به‌مرور این مشکل را تبدیل به مشکل لاینحل می‌کند.

اما برای یافتن راهکارهای حل ترافیک، ابتدا باید عوامل ایجاد ترافیک را شناسایی کرده و از آنها گره‌گشایی کرد تا به‌مرور ترافیک را روان‌تر کرده و در صورت تأمین زیرساخت‌ها، حل این مشکل را حل کرد.

اولین مسئله‌ای که باید در این زمینه به آن توجه کرد، فرهنگ رانندگی است. عامل انسانی به‌عنوان رانندگان نقش غیرقابل‌انکاری در گره ترافیک دارند. رانندگی اصول و فرهنگ خود را دارد که باید رعایت کرد اما دیده می‌شود که بیشتر رانندگان از رعایت این اصول سرپیچی کرده و به‌نوعی برای زودتر رسیدن به مقصد روی حقوق دیگران پا می‌گذارند. رانندگی روی خطوط، رانندگی با سرعت کم در لاین سرعت، گردش‌به‌راست و چپ، عدم استفاده از چراغ راهنما و مواردی ازاین‌دست قطعاً یکی از عامل‌های اصلی ترافیک است که باید در این زمینه فرهنگ‌سازی شود.

دومین مسئله عرض کم خیابان‌ها و افزایش تعداد خودروها است. عرض خیابان‌ها در طول چند دهه ثابت مانده است اما تعداد خودروها در این مدت چندبرابر شده است که باید در این زمینه هم چاره‌سازی کرد چون یکی از لاین‌ها را خودروهای پارک شده اشغال می‌کنند و تنها لاین باقی‌مانده را هم تعداد زیاد خودروها و البته فقدان فرهنگ صحیح رانندگی به ترافیک می‌کشد.

رفع این مسئله نیازمند طراحی چشم‌انداز بلندمدت و هزینه بر است که در طول چند سال می‌توان آن را عملیاتی دارد که به نظر می‌رسد تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان مدیریت شهری توجهی به این مسئله ندارند زیرا مدیران معمولاً نگاه کوتاه‌مدت دارند.

یادداشت: رقیه فرج پور