مسئولیت اجتماعی گمشده در هیاهو

شیوا بیان– یادداشت- رقیه فرج پور: مسئولیت اجتماعی در حقیقت مسئولیت فرد یا سازمان در قبال لایه های مختلف جامعه است و این مسئولیت زمانی در افراد و سازمان به منصه ظهور می رسد که آنها نگاهشان به جامعه، نگاهی فرد محور نباشد بلکه نگاه جامعه محور باشد.

هر چقدر پیوند فرد و اجتماعی بیشتر باشد به همان اندازه فرد در برابر ارکان اجتماع خود را مسئول می داند و این احساس مسئولیت ایجاب می کند که فرد تمام رفتار و گفتار خود در جامعه را از دم تیغ مسئولیت پذیری گذرانده و سعی کند که رفتارش منطبق بر منافع جمعی در جامعه باشد.

مسئولیت اجتماعی هم می تواند به صورت موروثی به فرد ارث برسد یا به صورت اکتسابی باشد که نقش اکتسابی در آن پررنگ تر است زیرا افراد با آموزش و تربیت اجتماع محور می توانند این احساس مسئولیت را در خود تقویت کنند که متاسفانه چنین مهارت هایی در آموزش و پرورش و آموزش عالی نادیده گرفته می شود و تربیت اجتماع محور افراد تنها بر دوش خانواده ها گذاشته می شود که بیشتر خانواده ها هم در این زمینه موفق عمل نمی کنند و شاید حتی این کار را در بین کارهای تربیتی خود تعریف نکرده اند.

فقدان تربیت اجتماع محور و در نتیجه کم رنگ شدن مسئولیت اجتماعی در اقشار جامعه سبب تحمیل هزینه های زائد به اجتماع می شود که گاهی این هزینه های تحمیلی غیرقابل جبران هستند مثل آسیب های وارد شده به طبیعت، خاک، محیط زیست و غیره.

بنابراین باید در زمینه بسط مسئولیت های اجتماعی در بین افراد برنامه ریزی های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت انجام شود تا جامعه کمترین آسیب را از فقدات مسئولیت اجتماعی افراد ببیند وگرنه به مرور، ناهنجاری های اجتماعی جای هنجارها را خواهد گرفت و این به نفع جامعه نیست.

یادداشت: رقیه فرج پور